Recensie Rapsodie in zwart- Terrence Lauerhohn
Recensie
Titel: Rapsodie in zwart
Auteur: Terrence Lauerhohn
Uitgeverij: Ellessy
Genre: Spanning/ Thriller
Uitgave: 2024 herdruk van Blauwe Bonen ( 2019)
Met dank aan: de auteur, voor het beschikbaar stellen van het recensie- exemplaar.
Op het Thrillerfestval 2024 ontmoette ik Terrence Lauerhohn in levende lijve. Eerder las ik al een verhaal van hem via Hamley Books. Terrence is een laatbloeier in boekenland en schreef zijn eerste boekenkind op 51-jarige leeftijd. Zijn kenmerk is vaak duister, bloedstollend en duister te noemen. Als ook bloedstollende suspense. Dus kijk mee!
Rapsodie in zwart
De Crooner is de bijnaam van een beruchte huurmoordenaar. In opdracht laat hij mensen verdwijnen. Zelf doet hem dat niets. Vanaf zijn 18 jaar is hij al in deze zwarte wereld bezig. Zonder enige fout te maken. Nu hij de pensioengerechtigde leeftijd nadert, kantelt dit in zijn geheel. Zijn opdrachtgever belt hem op. Er is een fout gemaakt. Dit komt hem, De Crooner, duur te staan. Hij is niet langer zeker van zijn leven, gezien De Prikker nu achter hem aan zal gaan. Of De Crooner dit gaat overleven is de vraag.
De elementen
De cover oogt donker, in blauwe tinten met een man met hoed en pistool op de voorgrond. Er is ook een mysterieuze dame te zien. De lichtblauwe cirkel geeft een soort van James-Bond-effect. Alleen dit verhaal moet het echter niet hebben van de snelle actie, maar is meer psychologisch. Een fiction noir.
Op het eerste blad volgt een quote van Desiderius Erasmus en vertelt over "de blauwe bonen". Mogelijk een verwijzing naar de eerdere titel, maar geeft geen heldere verbintenis met dit boek. Helaas.
~"Hij is de pubertijd amper voorbij, ik nader de pensioengerechtigde leeftijd. Ik maak geen fouten. Daarom leef ik nog. Hij heeft een fout begaan, een heel verkeerde. Dus hij sterft jong."~
Lauerhohn neemt zijn publiek mee naar de fictie noir. Het zwarte en het duistere. In de vertelperspectief van de eerste persoon komt Frits, als De Crooner, ten tonele. "Ik ben een moordenaar, een vakkundige..Faalpercentage nul komma nul." Een gedurfde uitspraak van De Crooner. Hij is erg zeker van zichzelf en van zijn duistere zaakjes. Totdat de telefoon gaat.
Beeldende schrijfstijl
In een zeer bijzondere en beeldende schrijfstijl zet Lauerhohn een spannend verhaal neer. Door de ik-structuur kom je als lezer terecht in het hoofd van een moordenaar. Dat is een aparte ervaring. Frits, oftewel De Crooner, komt zo erg dichtbij. Hij mijmert wat over vroeger, vindt zichzelf zeker geen monster of onmens. Hij vindt zichzelf ' bevrediger van behoeften. Van stille en onuitsprekelijke wensen.' Dit terwijl menig lezer zich toch omdraait bij de gedachte. Zelfs hij nu op leeftijd is, draagt hij nog steeds het zwarte pak. Zijn handelsmerk. Als lezer zie je het voor je ogen gebeuren. Frits zo voor de spiegel met zijn zwarte pak en minder fraaie gezicht. Het wordt zeer goedbeschreven, details en personage.
De spanning wordt in het verhaal gebracht, door dat telefoontje. Het leven van Frits is nu in gevaar gekomen. Frits bedenkt een plan en ontvoert een jonge dame. De suspense sluimert en de vraag is nu: wat gaat hij doen. Boven verwachting en die van Frits, raakt hij in de ban van haar. Zij doet hem iets. Gedachten vliegen door zijn hoofd. Het duo Bonnie & Clyde is bijna geboren, ware het niet dat de jonge dame zich goed verweert. En dit plan om zeep helpt.
~"Maar deze bejaarde is even onverzettelijk op haar stalen ros, als de echte legendarische Keltische koningin was op een rijdier van vlees en bloed."
Soms ongeloof,maar mooi einde
Eenmaal op de vlucht met de jonge dame Merel wordt het halverwege het boek wat langdradig. Qua dialogen lijkt het soms op een klucht. " Ik hang mijn pistool aan de wilgen..", " Dus u bent weldegelijk van plan om Merel en mij om te brengen..", en tenslotte zegt Frits:" ik heb problemen met mijn prostaat. ...Elk nieuw slachtoffer kan mij makkelijk de baas". Mogelijk als humor bedoeld, maar na een tijd gaat het irriteren en raakt het de grenzen van de geloofwaardigheid.
Toch is het zeer vermakelijk heeft het verhaal een mooi slot met vleugje humor.
Reacties
Een reactie posten